تماشای صفحه ای از طبیعت زیبا با آن چشم انداز دل انگیز خزانی ، با اینکه زردی برگ
درختان و پژمردگی گلهای گلستان ، حزن و اندوه مبهم زودگذری در انسان تولید
می کند. از غمها و لذتها ،ازخوشیها و تأثرها ، هیچ چیز جز یک خاطره دردناک فراموش
نشدنی باقی نمی ماند .
هیچ کس نمی تواند از گذشته خود صرف نظر کند . ابرهای درهم روزهای خوشی و
مسرت ، ناکامی و حسرت ، هنگامی از صفحه حافظه انسان پراکنده می شود که
گوشه خلوتی انتخاب شود و در آن خلوتگاه راز یک یک حوادث گذشته مانند انوار
درخشنده و در هم و عجیب در نظر انسان جلوه کند .
از عمر ، زندگانی ، ثروت ، حکمرانی ، قدرت و زورمندی هیچ چیز باقی نمی ماند ....
بجز یک خاطره شیرین و در عین حال تأثر آور ...
می توان از دریای بیکران نا امیدها سفر کرد و به چشمه کوچک عشق و امید رسید ...
می توان با امید به کاخ بلند آرمانها و آرزوها رسید ....
می توان اسب سفید خیال را به حرکت در آورد و تا بیکرانه ها تاخت تا آسمانها پرواز کرد
و نور عشق و امید به دلها نوید داد ...
می توان آسمان سیاه و ابری را سفید و نورانی تصور کرد ...
می توان با زخم بیشهای مردم گل زیبایی ساخت ....
می توان تمام کینه را تبدیل به دوستی کرد ...
می توان محبت را دید و زندگی کرد تا همیشه ... زیرا که ....
دانی از زندگی چه می خواهم ؟
من تو باشم .. تو .. پای تا سر تو
زندگی گر هزار باره بود
بار دیگر تو ... بار دیگر تو
آن چه در من نهفته دریائی است
کی توان نهفتنم باشد ؟
با تو زین سهمگین طوفان
کاش یارای گفتنم باشد