پس از سفرهای بسیار و عبور از فراز و فرود امواج این دریای طوفان خیز .. بر آنم که کنار تو لنگر افکنم ..... بادبان برچینم .. پارو وانهم ..... سکّان رها کنم ..... به خلوت لنگرگاهت در آیم و در کنارت پهلو گیرم ... آغوشت را بازیابم ..استواری امن ... زمین
را زیر پای خویش ! ... جویای راه خویش باش از اینسان که منم ... در تکاپوی انسان شدن ... در میان راه دیدار می کنیم حقیقت را ... آزادی را ... خود را ... در میان راه می بالد و به بار می نشیند دوستی و محبت که توانمان می دهند .. تا برای دیگران مأمنی باشیم و یاوری ....
این است راه ما ... من و تو ...!