وقتی سپیده دم با بیم و هراس ، کاخ سحر آمیز خود را بر خورشید فروزنده
می گشاید ... مرا بیاد آر ...
و قتی که شب اندیشمند ، نقاب سیمگون بسر می کشد ... مرا بیاد آر ...
وقتی که دلت در هوای لذت و شادی در سینه می تپد ، زمانی که تنهایی و
تاریکی تخیلات لذیذ شانه را در تو بیدارمی کند ، به آوایی که از درونجنگل
های وسیع بر می آید .. گوش کن ... به تو می گوید .. مرا بیاد آر ..
وقتی که دست قضا مرا جاودانه از تو جدا کرد .. وقتی که غم و دوری
گذشت .. این دل نومید را پژمرده ساخت ... به عشق اندوه زای من و آخرین
وداع ما اندیشه کن ... دل من تا وقتی که می تپد به تو خواهد گفت : مرا بیاد آر وقتی که این دل شکسته زیر خاک سرد ... در خواب جاویدان شدد ...
مرا بیاد آر ...