ای دوست ...
زمانی که در را می بندی و قفل می کنی به یاد کسانی باش
که در تاریکی و سرما زیر چتر هزار رنگ آدمها حلقه زده اند و
قانع اند به یک شمع نیم سوخته روزانه کور ... نی بدبختی
می نوازند و در رویاهای آسمان سر بر بالش انتظار می گذارند
که شاید خواب شاهزاده امید را ببینند ..............
تو ای عزیزم .. نازنینم .. خوب من .. هم بغض دیرینم .. امید لحظه های سرد تاریکی .. چراغ
راه تنهایی .. گل زیبای صحرای من .. در این ساعت که همراه سکوت .. خسته شهرم .. صدای
خسته قلب من را گوش کن تا با تو برگردم .. که زیبایم تو با احساس و الفت آشنا هستی و از
جمع ناجوانمردان جدا هستی .. تو چون رنگ شعاعی می روی در بیکران شب ومن دنبال تو
سردرگم و تنها میان جاده های سرد می ایستم .. تو با شوق و عطوفت می زنی بر برگ گل
بوسه .. من از راز و آواز تو محظوظم .. تو چون موج صدایی نغز می پیچی به گوش شب و من
چون بوف کوری در شب تاریکی به دنبال صدایت راه می پویم ... تو چون روحی میان باغهای
شاد می گردی و من رعد تو را در یاد سبز باغ می جویم ... تو چون عطر دل انگیزی می آمیزی
به جان گل و من عطرت زگلبرگ لطیف یاس می بویم .. تو چون الماس لبریزی از برگ و رنگهای
ناب و من رنگ وجودت را نیک می دانم .. تو چون یاقوت .. قلبی غرق خون داری و من این را از
چشمهای بلورینت می خوانم .. تو چون ابر بهاری .. مملویی از هق هق گریه و من با غربت
چشمم به جای چشمهای تو سخت می بارم.. تو همچون آیه ای غرق گل و نوری که من در
سینه ام محفوظ می دارم .. تو زیبایی .. مثل ماه زیبایی .. تو چون خورشید گرما بخش و پر
نوری .. تو همچون سرو رعنایی .. تو لبریزی .. تو از اوهام صدای عشق لبریزی .. تو در جام
سکوت شب ... شراب کهنه فریاد می ریزی ................
هر خزانی را بهاری است
و هر بهاری را خزانی
مرگ و زندگی چنان در هم تنیده اند
که گیاه با خاک
آنسان از هم جدایند
که آسمان از زمین
راستی چه چیز می تواند جاذبه ی خاک را بشکند
و ما را از این سیاره ی کوچک معلق به بیکرانه ها ببرد ؟
به راستی که حقیقت زندگی عشق است
و زندگی بدون عشق سرابی بیش نیست ٬
چگونه می شود جاودانه شد و حصار زندگی و ترس از مرگ را شکست ٬
و از هر دو فراتر رفت ٬ چگونه ؟
سر چشمه ی آن رنج آسمانی که امن ابدی را ارزانی می دارد ٬ کجاست ؟
« آیا ما از حقیقت وجود خود غافل شده ایم ؟ » .....